Zo’n 7 jaar geleden ben ik begonnen met fietsen. In het begin vond ik fietsen eigenlijk helemaal niet leuk. Het was een straf, het deed zeer, ik was mentaal zwak, het koste mij veel moeite en ik vond het saai. Tot dat ik progressie maakte. Ik ging door. Ik werd sterker in de benen maar ook mentaal maakte ik grote sprongen. Het maakte mij niet meer uit of ik tegen de wind in stoempte of dat ik door het mulle zand heen moest ploegen met hartslag 200. Ik zocht prikkels om beter te worden en zo trainde ik in eens 4 tot 5 dagen in de week. Het werd bijna een soort verslaving! Iedere woensdag avond met de mannen mee trainen van de Derpbikers, een weekendje fietsen met de meiden of extreme uitdagingen aan gaan zoals Dirty Kanzelled (covid editie) : 174km in m’n eentje gereden met 80% onverhard. Wat een geweldig gevoel krijg je van het behalen van een doel.
Balans zoeken
Een paar maanden na Dirty Kanzelled kwamen m’n vriend en ik er achter dat ik zwanger was. Wij waren intens gelukkig dat het zo mocht zijn. Ik probeerde natuurlijk gewoon door te gaan met fietsen plus 4 dagen werken, het huishouden etc.. De eerste 3 maanden gingen niet vanzelf. Ik was heel moe, elke dag weer! Het frustreerde me dat ik niet na m’n werk lekker op de fiets kon stappen wat ik dus altijd deed. Ik luisterde niet naar m’n lichaam en probeerde door te gaan. Maar ik kon niet meer, zo moe was ik. Ik ben erg koppig en werd boos op mezelf dat het niet ging zoals ik wou.
Op een gegeven moest ik mij er aan overgeven. Ik moest gaan luisteren naar m’n lichaam. Was ik moe? Dan liet ik m’n fiets staan in de schuur. Had ik energie? Deed ik eerst de was, ging ik stofzuigen en de badkamer schoonmaken en pas daarna kwam m’n fiets tevoorschijn. Ik fietste die tijd nog maar 1 keer of 2 keer in de week. En ik begon het eigenlijk wel prima te vinden. Ik moest maar eens gaan genieten van mijn zwangerschap en de juiste balans vinden wat ik wel en wat ik niet meer kon. Ik liet het los en bekeek moment tot moment.
Accepteren en de knop om
Na die 3 maanden kreeg ik m’n energie weer terug en probeerde ik weer wat meer m’n fiets te pakken Ik deed m’n lievelings rondje, rondje Berenkuil ( 28km ) uit m’n werk nog net voor het eten. Dit deed ik altijd in een uurtje, makkelijk! Maar nu? Dik anderhalf uur!! Pff, nu kwam mijn volgende frustratie. Het ging niet zo makkelijk meer, niet zo snel en daardoor genoot ik ook niet meer van m’n ritjes. Ik zag er tegen op om m’n fiets te pakken omdat het zwaar werd. Bij 20 weken fietste ik nog maar 1 keer in de week. En weer had ik een knop om gezet. Ik probeerde weer te genieten van het fietsen maar dan op een andere manier. Ik genoot van de natuur, ik keek meer om mij heen en stopte onderweg nog even om te plassen en wat te eten. Ja zelfs met een ritje van 30km. Mijn buik begon flink te groeien en ik stelde mijn fiets iets anders af zodat het nog een beetje comfortabel was. Op een gegeven moment zat dat ook niet meer lekker en ben ik met 24 weken zwanger gestopt met fietsen. Februari 2021 ik was 35 weken zwanger. Ik voelde mij eigenlijk heel goed. In plaats dat ik de fiets pakte, ging ik lekker wandelen. Om zo evengoed fit te blijven. Dit was in de tijd van Corona hierdoor had ik weinig keus. Het voorjaar kwam er aan en ik zag de korte broekjes al tevoorschijn komen. Ik wilde ook! Ik was jaloers op de mensen op Strava die mooie tochten reden. Maar al snel dacht ik ‘’ Mijn tijd komt wel weer’’.
Geboorte Ties
Ik heb enorm genoten van mijn verlof. Ik deed hele andere dingen dan dat ik voor mijn zwangerschap deed. Ik ging taarten bakken, lekker koken en puzzelen. Ik voelde mij echt een huismusje worden waar ik alle vrede mee had! Ik maakte mij klaar voor ons kleintje. Na 42 weken met volle maan op Palm zondag kwam Ties ter wereld. Wat een wonder. En ineens ben je moeder. Alles draait om hem en opeens maakt niets je meer uit. Zolang het maar goed gaat met je kind. Ik was nergens anders meer mee bezig dan met Ties.
Er kwam een moment aan dat ik het miste om Natasja te zijn, in plaats van alleen maar mama. Ik vond het moeilijk om uit die rol te stappen en even te kiezen voor mij zelf. Ik ging weer zelf dingen ondernemen. Ik kon weer op een zadel zitten, YES! In het begin voelde het heel raar om op te zitten. Het was nog gevoelig maar al gauw ging dat weg. Ik ging 1 keer in de week of soms nog geen eens maar wat was ik blij dat ik weer kon fietsen! Ik genoot van elke trap die ik gaf op m’n pedaal. En jeetje wat is het duin weer mooi groen! Heerlijk!
Ook het sociale vlak van het fietsen had ik zo gemist. Lekker met de meiden een rondje en na afloop natuurlijk koffie met gebak.
Afwisselen
Fietsen blijft voor mij sociaal heel belangrijk. Het brengt je samen. Ik heb door het fietsen veel leuke en lieve mensen ontmoet. En fiets nu nog steeds regelmatig met m’n vriendinnen. Maar ik fiets niet meer zo veel als voordat ik mama werd. Ik fiets nu wanneer het ons als gezin uitkomt. Mijn vriend Wim fiets ook dus in het weekend doen we om en om. Zaterdag ochtend ga ik en zondag ochtend Wim of andersom, net wat uit komt. En dat gaat eigenlijk super. Wij zijn een top team!
Nu ik deze blog aan het schrijven ben, ben ik inmiddels 17 weken zwanger van onze 2 kindje.
Door de ervaring van m’n eerste zwangerschap heb ik geen frustraties. Behalve dan dat ik m’n fietskleding niet meer pas. Ik pak nu dus weer de kleding van m’n vriend... Het verbaast mij eigenlijk dat er zo weinig fietskleding is voor zwangere vrouwen. Ik hoor weer een nieuwe blog aan komen…!
Tip vanuit Fietsvrouwen: kennen jullie de zwangerschapskit van onze partner Veloine al? Met Fietsvrouwen5 krijgen jullie 5% korting tijdens het shoppen bij Veloine.
