Het klinkt allemaal leuk en aardig, dat bikepacken. Je trekt op twee wielen door een gebied terwijl je alles wat je nodig hebt bij je draagt. Je gaat back to basic, bent een met de natuur, en daagt jezelf sportief uit. Maar de werkelijkheid is soms wat weerbarstiger.
Daar kwam ik achter toen ik besloot om voor het eerst te gaan kamperen met de fiets. Bikepacken was niet nieuw voor mij, maar tot dan toe sliep ik altijd in een appartement of bij iemand thuis. Nooit bracht ik mijn eigen kookgerei en slaapzak mee om te gaan overnachten in de natuur. Toch vond ik het tijd om ook die vorm van bikepacken te gaan ervaren.
De eerste complicaties
Twee weken voor het geplande weekend surfte ik rond op het internet, op zoek naar een camping. De eerste complicatie van mijn avontuur was het feit dat de meeste campings pas eind maart hun poort openen. Omdat de 14-daagse weersverwachting temperaturen van onder het nulpunt aangaf, besloot ik mijn plan voor een tent in te ruilen voor een trekkershut.
Dat hield niet tegen dat ik alsnog mijn eigen slaapzak en pannen mee moest nemen. Hiervoor schafte ik een bagagedrager aan, zo kon ik meer tassen meenemen. Ik besloot voor een rek van Ortlieb te gaan. Een enorme doos stond de volgende dag op de stoep. Met 6 schroeven en een aantal steeksleutels ging ik het gevecht met het rek aan. Halverwege kwam ik echter tot de conclusie dat deze bevestigingen niet geschikt waren voor mij gravelbike maatje xxs.
Wat niemand je vertelt
Na wat logisch nadenken en hulp van Google bestelde ik een bevestiging die je aan je rek monteert en die je aan je zadelpen kan vastmaken. Na even prutsen vond ik een manier om dat werkend te maken, die adapter was namelijk voor een ander bagagerek ontworpen. De tassen paste gelukkig perfect, het systeem werkte goed en ik had in de tassen zelfs ruimte over om een kleed mee te nemen.
De dag van de trip brak aan, hopend dat ik met mijn bagagerek en al veilig aan zou komen ging ik op pad richting de achterhoek. Wat niemand je vertelt, is dat je met zo’n zware bepakking (misschien moet ik nog werken aan mijn inpak skills) minder kilometer op een dag kan maken dan zonder bepakking. Ik worstelde mij door de regen en tegenwind. Toch genoot ik van het afzien, de omgeving en het feit dat ik helemaal zelf dit bikepacking avontuur aanging.
Een hut zonder verwarming
10 kilometer voor ik bij de camping aankwam stapte ik een supermarkt binnen om wat eten voor die avond te halen. Pasta, tomatensaus en gesneden groente vond ik wel geschikte ingrediënten voor een simpel maar gezond eenpansgerecht. Ik had geleerd om wat extra ruimte over te laten voor boodschappen in mijn fietstas, dus met wat extra gewicht voltooide ik het laatste deel van de route.
Onderweg was ik al iets zenuwachtig over het feit dat ik doorweekt zou aankomen in een hut zonder verwarming. Hoe krijg ik ooit mijn kleding op tijd droog voor de volgende dag? Vroeg ik mijzelf af. Maar ik was allang blij dat ik niet nog mijn tent hoefde op te zetten. Eenmaal aangekomen in de ‘sparrenhut’ zette ik de 4 gaspitten aan en vond ik een straalkacheltje waar ik mijn schoenen bij kon zetten. Langzaam warmde ik op en besloegen de ramen van de hut met vocht uit de kleding.
Gelukkig kon ik afwassen en douchen in het toiletgebouw. Ondertussen was het in de hut lekker warm geworden voor de nacht. Eenmaal in de slaapzak en onder het meegenomen dekentje gekropen, keek ik terug op de dag en dacht ik bij mijzelf: Waarom doe ik dit ook al weer? Maar wetende dat mijn zelf gemonteerde bagagedrager nog steeds stevig vast zat kon ik vol trots mijn ogen sluiten.
Meer weten over bikepacken? Lees dan ook het artikel over mijn favoriete bestemmingen voor een weekendje bikepacken of Hoe plan je een bikepackingtrip.. Of volg mijn avonturen op @op_evantuur!
