In Nederland zijn er enkele bekende bikepacking routes, waarvan de Green Divide wel de bekendste is. In Brabant is er ook een divide: Bjorn van bjordrides.cc heeft de Liberation Divide uitgestippeld. Deze gravelrit staat geheel in het teken van indrukwekkende plekken van de Tweede Oorlog. De tocht van 365km dwars door Brabant ging ik testen!
De voorbereiding
Of eigenlijk het gebrek daaraan. Ik had een paar dagen vrij van werk en al een tijdje het idee om solo een twee-daagse graveltocht te fietsen. Op maandag besloot ik dan ook dat ik op vrijdag en zaterdag naar Brabant af zou reizen. Redelijk spontaan dus. Ik heb nog nooit eerder zo’n lange gravelrit gemaakt op deze fiets, heb geen bikepackingtassen en eigenlijk past het niet zo goed in mijn trainingsschema. Op donderdagavond mijn fiets klaargemaakt, mijn stuurtasje ingepakt, een overnachting geregeld en een dal-voordeelkaart gekocht om nog wat geld te besparen aan treinkosten.
Ik ging op pad met mijn blauwe Scott Speedster Gravel. Qua tassen had ik een klein zadeltasje met binnenbandjes, bandenlichters, een multitool en een klein kabelslotje. Mijn stuurtasje was zeer minimalistisch gevuld met alleen een t-shirt, sportbroekje, ondergoed, tandenborstel, powerbank, oplader en wat snacks voor geval van nood. Twee grote 750ml bidons op de fiets en dat was alles. Om te bikepacken in luxe had ik een overnachting via Vrienden Op De Fiets geregeld, zodat ik geen handdoek, tent of meer kleding mee moest nemen. Het belangrijkste waren dus mijn pinpas voor eten onderweg en OV-chipkaart om met de trein heen en terug te kunnen reizen. Voor een trip van 1 overnachting in de zomer was dit voor mij voldoende. Als ik meer tassen had, zou ik een extra setje fietskleding en wat meer sportvoeding meenemen.
Dag 1
Vanaf 9.00 uur mocht mijn fiets mee in de trein, dus stond ik op het perron. De Liberation Divide begint in Bergen op Zoom, dus om half 11 kon ik van start. Snel de stad uit naar het Brabantse platteland. Ik reed vooral over veel mooie landweggen, stak even kort de grens over naar België en reed over de Brabantse Wal. De route was in dit eerste gedeelte al erg afwisselend, voor de lunch had ik al zand, heide, bos en asfalt gezien.
Mijn lunch was bij de Subway waar ik tussen alle auto’s mijn fiets kon parkeren. Na 57km stak ik namelijk de snelweg over bij de wegrestaurants. Mijn fiets bond ik vast aan een picknicktafel, zodat ik snel naar binnen een broodje met een flesje cola kon halen. Bij het menu zat een zakje chips, die paste perfect in het zakje van mijn shirt voor in de middag.
In de middag reed ik verder richting Breda. Hier maakte ik kennis met de verschillende gradaties van zandwegen: als het goed te doen is stond er geen bord, bij mul zand een bord met rustig rijden vanwege het stof en bij zand waarbij je moest wandelen een bord met “Slechte zandwegen”. Gelukkig waren er om deze langzame stukken te compenseren af en toe ook kilometers met glad asfalt. In de middag tikte ik de 100km aan en dat vierde ik met mijn zakje paprikachips.
Daarna ging de route verder met voor mij meer bekende wegen, vanuit Breda ben ik namelijk al meerdere keren richting Goirle gefietst. Door het Mastbos (liefde voor het waterkraantje daar) en de Chaamse bossen. Eigenlijk was ieder stuk mooi!
Mijn avondeten was bij een pannenkoekenrestaurant waar ik lekker op het terras kon zitten met uitzicht op mijn fiets. Hoogtepunt van dag 1 was natuurlijk Schijnvliegveld De Kiek, waar ik ook deze winter al met de ambassadeurs van Fietsvrouwen geweest was. Het blijft een iconisch punt. De 5km rechtdoor over gravel die al snel daarna kwamen, waren vrij lang. Na zo’n dag begonnen mijn benen toch wel moe te worden.
Mijn slaapplek was via Vrienden Op De Fiets in Goirle, op zo’n 500m van de route. Hier werd ik na 186km hartelijk ontvangen, kon ik mijn fiets parkeren in de garage en al het stof van me afspoelen onder een warme douche. Na een dag solo op de fiets waarin ik weinig mensen tegenkwam, was het fijn om zo hartelijk ontvangen te worden en te kunnen vertellen over mijn dag.
Dag 2
Om 7.30 uur ging de wekker, het blijft natuurlijk wel vakantie. Na een ontbijtje stapte ik weer op de fiets voor de tweede helft. Helaas was er regen voorspeld en was het iets koeler. Ik was dan ook blij dat ik had gekozen voor een dun shirtje met lange mouwen.
Vanuit Goirle reed ik over een zandpad wat was aangegeven als “zeer slechte zandweg”, maar eigenlijk wel meeviel een aantal kilometer parallel aan de A58. Daarna reed ik door de Kampina, een erg mooi natuurgebied waar ik nog niet eerder was geweest. Rondom Vught werd de route wat stedelijker en daardoor kwam ik ook wat meer mensen tegen.
Lunch was weer onderweg, bij één van de weinige restaurants die ik tegenkwam. Na een grote kom soep en tosti kon ik weer op pad. Na een paar uur over verschillende wegen kwam ik langs meerdere boerderijen, ondanks de miezerregen vond ik dat ik wel een ijsje had verdiend.
Helaas heb ik van het natuurgebied de Maashorst minder kunnen genieten, het regende daar best wel hard. Wat wel een mooie herinnering is, is dat een paard met veulen vlak naast me een stukje meeliepen. Aangezien mijn lichaam wat vermoeid was, plande ik nog een extra stop in voor een stukje taart en meer cola. Daarna bleef het gelukkig droog en kwam zelfs de zon nog even door.
Vanaf hier kwam de route steeds meer in het teken van de Tweede Wereldoorlog te staan. Op een bepaald moment reed ik vele kilometers over een gravelpad langs vele bunkers. Ook kwam ik langs een stuk treinrails en fietste ik op een bospad langs het water waar nog meer bunkers stonden. Indrukwekkend om te beseffen wat er zich hier allemaal heeft afgespeeld.
Het officiële einde van de tocht was bij het Oorlogsmuseum in Overloon. Hier is een fietsbrug door het museum heen, maar die was al een paar uur gesloten toen ik er kwam. Met een selfie voor de hekken vierde ik dat ik solo de Liberation Divide in twee dagen gefietst had!
De reis naar huis was alleen nog wel een dingetje: 5km over asfalt naar het station in Vierlingsbeek om vervolgens via 3 verschillende treinen weer in Delft te komen. Ik had gehoopt om onderweg eten te kunnen kopen, maar zowel Vierlingsbeek als het station waar ik de eerste keer moest overstappen waren zo klein dat er niet eens een vendingmachine was. Helaas op Eindhoven had ik geen tijd om eten te halen. Toen ik om half 12 thuis kwam, was ik dan ook erg blij dat mijn vriend nog een extra portie eten had gekookt.
Nederland is zo mooi!
Ik kan de Liberation Divide iedereen aanraden. Het is een erg mooie route met een historisch thema. De afwisseling van de diverse type wegen maakt de route erg fijn, de kilometers gaan best snel. Er zijn niet veel restaurants of supermarkten langs de weg, dus mijn tip is om vooraf te bedenken wanneer je ongeveer wilt eten en soms een klein stukje daarvoor om te fietsen.
Door twee dagen solo gefietst te hebben.heb ik echt enorm kunnen genieten van de mooie natuur van Nederland. Mijn eerste bikepacking trip is in ieder geval een feit en smaakt naar meer. Misschien volgende keer iets minder minimalistisch, maar echt kamperen is nog wel een stap te ver.
Komoot
Wist je dat we met Fietsvrouwen nu ook actief zijn op Komoot? Hier zijn we verschillende routes aan het bouwen die jullie zelf gemakkelijk kunnen downloaden en kunnen rijden. Je volgt ons hier:
