Zoals je in mijn vorige blog kon lezen, was ik begin mei twee weken op vakantie in Lido di Jesolo. Dat ik deze plek als vakantiebestemming had uitgekozen komt natuurlijk omdat ik zou deelnemen aan de Ironman 70.3 Venice-Jesolo!
Ironman 70.3 Venice-Jesolo
Ik richt me dit jaar met name op de halve triatlonafstand. Dat betekent dus 1.9 km zwemmen, 90 km fietsen en daarna een halve marathon van 21.1 km hardlopen. Als triatleet heb ik deze afstand al vaker gedaan en twee jaar geleden zelfs het dubbele toen ik een hele triathlon voltooide. Ik probeer ieder seizoen een aantal mooie races uit te kiezen in Europa die ik combineer met een vakantie. De triathlon is dus niet het enige doel van mijn reis naar Italië.
De Ironman 70.3 Venice-Jesolo is een halve triathlon georganiseerd door Ironman. De timing van de race was voor mij perfect, drie weken na de grote piek op werk waardoor ik na de piek eerst twee weken vakantie kon houden. Meer over mijn vakantie en het fietsen in de regio van Jesolo lees je in mijn eerdere blog. Ook het parcours sprak mij aan: zwemmen in zee en weinig hoogtemeters met fietsen. Na twee weken vakantie en het parcours goed verkend te hebben stond ik op 5 mei aan de start op het strand. Eerder die week had ik al het fietsparcours volledig gefietst, gezwommen in zee en de hardloopronde gelopen.
Zwemmen in zee
De race begon al vroeg op de dag. Met ruim 2000 atleten verzamelden we ons op het strand, waar het al vroeg lekker zonnig was. Ik had het geluk dat ik met mijn zwemtijd aan kon sluiten bij vak A. Hier had ik mezelf achteraan het vak gepositioneerd zodat ik tijdens het wachten op de start voldoende ruimte had om nog wat te stretchen en wat te drinken.
Het zwemmen ging goed! De weken ervoor was het water vrij koud en waren er zelfs dagen dat er door de golven niet gezwommen kon worden. Gelukkig scheen de zon de dagen voor de race en was het water wat warmer. Het was windstil dus ook geen golven. Na de eerste paar meters schoolslag om te wennen aan de temperatuur kon ik snel mijn ritme vinden en van boei naar boei zwemmen. Helaas was het rond de boeien wel druk, waardoor het daar vechten voor een plekje was.
Na het zwemmen moesten we naar de wisselzone rennen, dit was best een stukje lopen en er was een loopbrug waar we overheen moesten. Gelukkig was er veel publiek om je daar aan te moedigen.
Fietsen op de tijdritfiets
Het fietsen blijft mijn favoriete gedeelte. Omdat deze website fietsvrouwen heet, zal ik dan ook hier wat uitgebreider op ingaan. De triathlons fiets ik altijd op mijn tijdritfiets waarbij als de wind het toelaat er een dicht achterwiel op zit. Tijdens mijn vakantie reed ik ook op deze fiets, maar dan met een setje trainingswielen met lagere velg. Rijden met een carbon achterwiel blijft gaaf, het geluid wat het maakt geeft je direct het gevoel dat je heel hard gaat.
Ondanks dat ik het fietsparcours verkend had, kreeg ik toch direct in de eerste 5 km een verrassing voor mijn kiezen. Bij de brug waar ik de weken ervoor over de weg reed, moesten we via het fietspad inclusief een 180 graden U-turn. Ook het wegdek was hier vrij slecht. Gelukkig waren dit maar 2 kleine stukjes. Verder was het lusje naar het zuiden top: mooi asfalt waar je zonder de auto’s heerlijk gas kon geven. Hier werd er veel ingehaald, omdat de snelle zwemmers die langzamer fietsen ingehaald werden door de snellere fietsers. Je mag in deze races niet stayeren, oftewel niet bij elkaar in het wiel rijden. Het was dus even zoeken naar een plekje de eerste kilometers. Het tempo zat er bij mij direct al goed in.
Leuk was dat we na de zuidelijke lus weer langs de wisselzone kwamen en onder de loopbrug door fietsten. Hier was veel publiek wat een goede motivatie boost gaf. De eerste 5 km na de wisselzone waren voor mij bekend, iedere keer als we gingen fietsen reed ik over deze weg.
Het parcours was vrij vlak, dus hadden ze net zoals in het veldrijden kunstmatige hoogtemeters aangebracht in de vorm van grote bruggen. Tijdens de parcoursverkenning had ik de 2 bruggen die gebouwd waren zodat de auto’s gewoon konden doorrijden de stad in al gespot. De eerste keer was het even wennen, maar daarna had ik door met welke snelheid je ze kon nemen.
Nog een hindernis was de drijvende brug bij Cortelazzo. Hier reden we bij de parcoursverkenning stapvoets overheen, omdat er een driehoekprofiel was aangebracht waarop je makkelijk lek kon rijden. Tijdens de race nam ik hier ook geen enkel risico, ondanks dat ze een tapijt hadden neergelegd.
Het eerste stuk had ik wind mee en kon ik dus lekker doorfietsen. De wegen waren voor Italiaane begrippen best goed, al waren er natuurlijk wel stukken waar je de kuilen in de weg moest ontwijken. Leuk aan het parcours vond ik dat er 3 keer een stuk was waarbij je aan de andere kant van het water de deelnemers zag fietsen. Dat motiveert mij altijd enorm dat je weet dat je over een paar kilometer ook daar fietst.
Tijdens races heb ik altijd een bidon sportdrank tussen mijn aerobars en een bidon water in de normale bidonhouder. Ook heb ik in mijn frametasje een mooie verzameling aan snacks om ieder half uur wat te eten. Zo vlogen de kilometers dus voorbij. Leuk was dat de tweede helft mijn vriend ook richting het parcours was gekomen, waardoor ik een aantal keer persoonlijk aangemoedigd werd.
De laatste 20 km waren vrij bekend, eerst weer 2 keer de loopbrug over en daarna richting Jesolo. Als je het reuzenrad ziet weet je dat het onderdeel er weer bijna op zit. Na 90 km en iets meer dan 2,5 uur kwam ik weer terug in de wisselzone. Gemiddeld reed ik bijna 35 km/uur!
Hardlopen langs de boulevard
Na een heel goed fietsonderdeel was het wisselen naar de hardloopschoenen. Ondertussen was het al vrij warm geworden. De halve marathon bestond uit 3 rondes van 7 km. De heenweg was door de winkelstraat in de schaduw van de bomen, de terugweg over de boulevard langs het strand in de volle zon. Dit was dan ook best pittig!
De eerste twee rondes zou ik op hartslag gecontroleerd lopen, de laatste ronde was het plan om te versnellen. De eerste twee rondes kwam ik vrij goed door. Helaas wel wat langzamer dan gewenst. De derde ronde was minder een succes; mijn lichaam had veel moeite om te versnellen waardoor ik in een te hoge hartslagzone terechtkwam en helaas steeds langzamer ging. Dit was dan ook echt even afzien!
Het laatste stukje was ook nog een uitdaging. Over een smal wandelpad in de volle zon nog een laatste kilometer in een blokje om de finish. Je weet dat je er bijna bent, je kan het horen en zien, maar moet dan eigenlijk nog best een stukje.
Finishen bij de vuurtoren
Na iets meer dan 5 uur en 20 minuten kwam er een einde aan het zandpad bij de vuurtoren. Over het rode tapijt naar de finish waar de welverdiende medaille op mij lag te wachten. Daarna was er een tent waar je water en eten kon halen. Hier heb ik uitgebreid de tijd genomen om het verloren vocht weer aan te vullen en te genieten van de pasta’s en pizza’s die ze hadden.
Ik kijk terug om een mooie triathlon en fijne vakantie. Zowel met zwemmen als fietsen zijn er nieuwe pr’s neergezet. Op naar de volgende!
