Een wielerwedstrijd meemaken is altijd een ervaring, helemaal als het de Olympische wegrit is in Parijs. Amber was afgelopen weekend aanwezig bij de Olympische Spelen en kreeg de kans om zowel bij de mannen als de vrouwen langs het parcours te staan in Montmartre.
Zaterdag - op de klim in Montmartre
Op zaterdagochtend hadden we geluk, we kwamen de metro uit en liepen recht tegen het wielerparcours aan. We waren namelijk op weg naar de Eiffeltoren voor de toeristische foto’s. Dit stelden we even uit, want over een kwartier zouden de mannen langskomen. In de ochtend was het nog heel makkelijk om langs het parcours een plekje vooraan te vinden: we gingen om 10.50 uur op een mooi plekje staan net na de eerste kilometer.
De sfeer zat er direct goed in, bij iedere politieagent op de motor of auto die langsreed ging het geluidsniveau verder omhoog. Het echte spektakel was echter maar kort, de koers was nog geneutraliseerd dus het hele peloton was binnen 30 seconden gepasseerd.
Na een middag vol toeristische hoogtepunten, terrasjes en lekker eten, trokken we naar Montmartre. Na zo’n 200 kilometer zouden de renners daar 3 lussen rijden met een mooie klim om vervolgens naar de finish te racen. Hier brak de koers pas echt los. Wij stonden halverwege de helling tussen vele andere fans. Heel veel Fransen en dus “allez les bleus", maar ook veel oranje :D In een smal straatje stonden we midden in het geschreeuw!
De spanning voel je gewoon toenemen als langzaam de eerste motoren langsrijden, gevolgd door de servicewagens, UCI en nog veel meer motoren. Een golf van geluid loopt door de straten, want iedere wagen werd aangemoedigd alsof het een wielrenner was. Dit was een koers die je voor het wedstrijdverloop beter op de tv kon kijken, want ondanks dat het een klim was, zat het tempo er goed in. Iedere ronde waren er andere renners aan de voorkant van de koers. Wat een geluid als er weer een groepje langskwam! Zowel de kopgroep als de laatste renner, bij iedereen ging de hele straat los.
Na drie passages moesten de renners nog 10 km en zouden ze via een achterliggende straat afdalen. Onze tactiek was om snel naar die andere straat te lopen om zo nog een keer te kunnen aanmoedigen. Hier kregen we mee dat er nog een kleine kopgroep was, helaas zonder Nederlanders. Terwijl de langzamere renners uit alle hoeken van de wereld afdaalden konden wij via een telefoon van een Fransoos de ontknoping meekrijgen (wij hadden geen bereik dus geen idee hoe spannend het was). Al snel was duidelijk dat onze Zuiderburen gingen voor de winst met Remco Evenepoel. Wat een prestatie heeft hij neergezet zeg! Gewoon de beste op de tijdrit en de wegrit.
Het leuke aan de Olympische wegrit was dat er vele landen en renners meedoen die normaal niet zichtbaar zijn in de koers. Veel renners zijn helaas uit de koers gehaald in de laatste rondes, omdat de kopgroep er alweer aan kwam. Toch was het erg mooi om te zien dat echt iedereen aangemoedigd werd. Ook toen Remco al 10 minuten binnen was en zijn medaille waarschijnlijk al lang om de nek had hangen, zaten er nog wielrenners in de afdaling die applaus kregen voor het uitrijden van de wedstrijd.
Zondag - epische vrouwenkoers
De zondag verliep grotendeels gelijk met de mannenkoers. Weer hadden we de perfecte timing om na de atletiekwedstrijd de metro uit te stappen, 5 minuten te lopen en alle vrouwen langs te zien racen. Ook nu stond het hele parcours in het centrum weer vol publiek.
De vrouwen gingen van start om 14.00 waardoor we sneller naar Montmartre moesten. Terwijl de vrouwen 100 kilometer aflegden rondom Parijs, gingen wij dus rustig naar onze favoriete klim. Voor de vrouwen was het publiek ook massaal aanwezig, ze trokken misschien nog wel meer publiek dan de mannen.
Deze keer gingen we naar een andere hoek van de klim en hadden we echt een toppositie! Lekker in de schaduw, op de tweede rij maar ook de mogelijkheid om in een raamkozijn te klimmen om een perfect zicht te hebben op de klim. Waar we stonden was het publiek gemengd, veel Nederlanders, een aantal Spanjaarden en weer veel Fransen.
Bij de vrouwen was de race echt spannend en kregen we iets meer mee van het verloop van de koers. Zo zagen we Marianne iedere keer meerijden vooraan, waarop alle Nederlanders helemaal los gingen met aanmoedigen. Wat een topvrouw dat zij na al zo’n indrukwekkende carrière gehad te hebben nog steeds vooraan meedoet op dit niveau!
Weer hadden we te maken met slecht internet, dus ik kon soms meekijken op telefoons van andere supporters, meeluisteren op de radio en bleef heel vaak alle nieuwsapps verversen om maar alles mee te krijgen. De laatste ronde was dan ook super spannend, Marianne die samen met Vas langskomt, een klein gat en dan Kopecky en Faulkner. Via de radio horen dat ze bij elkaar zijn gekomen, horen dat de Amerikaanse een gat heeft geslagen en wint. Nog net een stukje video meekrijgen van de finishfoto en dan wachten. Ik denk dat we pas 10 minuten later wisten dat Marianne Vos zilver had gewonnen. In de spanning om de finish mee te krijgen en erachter te komen of het Marianne gelukt was een medaille te pakken was het busje met Fin al voorbij gereden en liep iedereen alweer de wijk uit.
In de trein terug naar Nederland hebben we dan ook de tijd genomen om even de samenvatting terug te kijken om erachter te komen wat er allemaal gebeurd was. Langs het parcours staan is heel tof en geeft echt een andere dimensie aan de koers, maar je krijgt helaas weinig mee van wat er 8km verderop bij de finish gebeurt.
Nu ik dit typ, kan ik me vooral de mensenmassa en de golf van geluid herinneren die volgde bij iedere atleet. Wat een onbeschrijfelijke sfeer en wat was het gaaf om hier onderdeel van te zijn!
Komende week barst het feest los rondom de Tour de France Femmes! Vanuit Rotterdam gaan we de dames dinsdag aanmoedigen. Morgen daarover meer!
